Rastet, kur vepra e mirë mbetet pa shpërblim…!
Feja Islame, kërkon rreptësisht që vepra e mirë të bëhet vetëm për Allah.
Nuk është në pyetje vetëm sinqeriteti besimor, por mbi të gjitha është në pyetje efekti konstruktiv i veprës.
Sepse, në shumë raste, bamirësia keqpërdoret si urë apo kushtëzim për arritjen e qëllimeve destruktive.
Imam Ebu Hanife (r.h.), thotë se në tre raste, veprat e mira, e humbin shpërblimin tek Allahu:
1) Kur muslimani e braktisë Islamin, pra bën ‘kufër’. Allahut i Madhëruar ka thënë:
“E kush mohon (tradhton besimin), ai ka asgjësuar veprën e vetë…”(Kur’ani, El-Maide: 5);
2) Kur njeriu e liron një rob, ose e ndihmon një të afërm (farefis) apo i ndihmon ndokujt me pasuri në shenjë sadake, dhe të gjitha këto i bën për hirë të kënaqësisë së Allahut.
Mirëpo, kur hidhërohet apo edhe kur nuk është i nervozuar kthehet kah ai të cilit i ka ndihmuar (më parë) e i thotë: A nuk jam unë ai që të kam liruar nga të qenurit rob? Apo i thotë farefisit të cilin e ka ndihmuar: A nuk jam unë ai i afërmi yt (që të kam ndihmuar)?
Do të thotë ai me këto fjalë i bën nënçmim tepër të rëndë atij. Prandaj edhe për këtë Allahu ka thënë:
“O ju që besuat, mos i prishni lëmoshat tuaja me të krenuar e me ofendim…” (Kur’ani, El-Bekare: 264); dhe
3) Kur muslimani e bën një vepër për hirë të njerëzve, e jo për hirë të Zotit. Këtë vepër, Allahu i Madhëruar nuk e shpërblen.
Zot I Madh, na largo këtë pandemi të keqe…!
Dr. Orhan Bislimaj
Prizren, 16 Prill 2020
(Nga karantina, #Covid-19)